“Ik heb echt geen idee waar ik mee bezig ben.”
Ik lig in bed met een lover. Het is de winter van 2015, overal branden er kaarsjes, mooie kussens en kleurige dekentjes vangen het flakkerende licht. Een schaaltje met chocolade, nootjes, frambozen en besjes. Ik kijk in de ogen van mijn lover. En ik voel paniek.
Ik heb echt even totaal geen idee wat ik moet doen.
Welkom bij mijn eerste oefen-gig.olo sessie.
En ik dacht nog voordat ik bij haar aanbelde: “Dit ga ik even sjeffen. Gi.golo petje op en gaan!”
Ik voel me een sukkel. Een loser. En de felle en tegelijk afwachtende blik die ik van haar krijg toegeworpen, terwijl ik aan het aanklooien ben, is ook niet mals. Haar ogen lijken wel vuur te spuwen. Ik voel me ontzettend veroordeeld. Maar ze zegt er nog niets van, laat me prutsen. Het is tenslotte een oefensessie, nietwaar?
Alles wat ik tot nu toe geprobeerd heb ging mis. Mijn aanraking is mechanisch. Ik voel haar niet, voel mezelf ook niet. Wat begon als lichte twijfel ergens aan het randje van mijn bewustzijn is verworden tot steeds meer angstige gedachten die over elkaar heen buitelen in mijn hoofd. Op dat moment lijkt mijn hele wereldbeeld, of althans mijn zelfbeeld van wie en wat ik ben in de slaapkamer, en daarbuiten als man, uiteen gebrokkeld. Een ego-muurtje van zand onder een tropische stortbui.
“Vindt ze het wel lekker? Ze baalt als een stekker, zie je dat? Wtf doe je nou Yves, waar denk je dat je helemaal mee bezig bent! Gewoon rustig ademen, vertragen, komt goed. Toch? Nee, komt helemaal niet goed. Prutser. Jij een gig.olo, wat dacht je nou? Oh kut, wat nu? Die blik! Zal ik nog even achter haar gaan liggen? Je kan ook helemaal niets. Ze is zo teleurgesteld. Oh fuck.”
Ik pruts nog wat aan voor wat wel een eeuwigheid lijkt. Er ligt een prachtig lijf voor me, maar ik heb me nog nooit zo a-se.ksueel gevoeld als nu. Al mijn zintuigen zijn afgestompt, mijn voelsprieten afgeknipt. Als een soort motortje waar steeds meer zand in komt en dat begint te haperen en te sputteren, vertragen mijn bewegingen steeds meer. Ik probeer nog enkele dingen om de verbinding te herstellen, maar het schip is echt aan het zinken en dan werkt dweilen ook niet meer. Een echte reset is nodig.
Ik stop met bewegen. Geef het op. Voel me verslagen. En op dit moment is er nog maar 1 ding wat ik kán doen. Ik ga met de billen bloot.
Ik kijk mijn lover – mijn eerste oefenklant – aan, en slaak een diepe zucht.
En zeg: “Ik heb echt geen idee waar ik mee bezig ben.”
Als bij toverslag verzacht haar blik.
Ze antwoordt: “Dat is me volledig duidelijk.”
Het is een magisch moment. Het doet pijn en het is eng om zo kwetsbaar te zijn. Ze had me al die tijd – natuurlijk! – ook door, en ik voel me betrapt. En tegelijkertijd: wat een diepe opluchting in mijn systeem dat ik gestopt ben met het toneelstuk.
Hierdoor gaat er zowel bij mij als bij haar weer een deurtje open.
En dat was echt nodig.
“Ik weet gewoon echt niet wat ik moet doen. Ik begrijp het niet”, zeg ik.
“Laten we opnieuw beginnen”, antwoordt ze. “En als ik je een tip mag geven: geen gi.golo-petje op. Of welk petje dan ook. Wees gewoon Yves.”
Deze post is een ode aan alle vrouwen die me de afgelopen jaren zo ontzettend veel hebben geleerd over hoe het is om een goede minnaar te zijn.
Soms waren dit hele pijnlijke en hele expliciete lessen – dat ‘gevaar’ ligt altijd op de loer als je met diepe en s.ksueel zelfbewuste vrouwen het bed deelt.
Soms zaten de lessen vooral in de dans van de lichamen, emotioneel, energetisch, sensueel. Altijd waren ze heel welkom. Ze hebben me gemaakt tot wie ik ben. En ze helpen me nog altijd als ik met mannen werk en ze uitleg waar het nu in de slaapkamer daadwerkelijk om draait.
